Rituals

Ik hou ervan. 

Van dat lekkere spul in die flesjes, potjes en bussen. In de meest heerlijke geuren. Toen ik voor het eerst helemaal in mijn eentje op vakantie was met mijn minicaravannetje, vond ik dat ik het eigenlijk wel verdiend had om mezelf daar eens royaal op te trakteren. 

Dus ben ik naar het centrum van de dichtstbijzijnde stad gereden en heb daar de halve Ritualswinkel leeggekocht. 

Ik kan me zo even de naam van die geur niet herinneren, maar elke keer als ik iets daarvan gebruik zit ik weer voor mijn huisje op wielen en waan me weer op vakantie.  Een geval van een zeer geslaagde klassieke conditionering dus. Je weet wel, Pavlov, van die kwijlende hond en die bel. 

Maar dat zijn niet de enige rituals waar ik van hou. Ik vind routines ook erg prettig. Terugkerende zaken waarvan je weet dat ze er steeds zullen zijn. Neem nou de ochtendgeluiden. De krantenjongen, of nee, krantenmán denk ik eerder, volgens de stevige rokershoest die ik om een uur of  zeven op straat hoor, de buurman die op een, zelfs voor mij, onchristelijk tijdstip naar zijn werk gaat. Of de andere buurman die om stipt half acht met zijn honden naar de hei gaat. 
Vertrouwde geluiden.
Of neem het geluid van de man die in de straat hierachter woont, die regelmatig oefent op zijn Tuba of toeter met een andere naam. In elk geval speelt hij er hoempamuziek op. Niet mijn favoriete muziek. Maar toch prettig om te horen. Omdat het gewoon bij mijn buurtje hoort.

Mijn eerste bakje koffie elke morgen (eerste werk).
Sublime radio, die ik elke ochtend aanzet.
Het begroeten van mijn twee viervoeters waarvan de ene met mijn Crocs komt aanlopen (Crocs??? ja, Crocs!) en de ander meteen gaat liggen om op haar buik gekriebeld te worden.

De twee uitlaatrondes met hen. Om de beurt, ieder een ander rondje. 

Het elke dag niet oprapen van de krant omdat ik die niet heb.

Het inpakken van mijn werktas, het snijden van de frikandellen en het checken van de portofoons die ik bij mijn werk nodig heb.

Het niet leegruimen van de vaatwasser omdat a. die er nu niet is omdat ik al 3 weken zit te wachten op een nieuwe en b. als die er wel is, ik daar in de ochtend nooit zin in heb.

Gewoon, díe dingen. 

Daar staat dan weer tegenover dat ik niet zo'n fan ben van verrassingen. Ja, een onverwacht bloemetje of een kaartje is natuurlijk wél leuk. Maar je maakt mij dus niet blij met een surpriseparty of een onverwacht reisje. Ik ben dus duidelijk ook niet het type voor een vrijgezellenfeestje. Niet dat ik ooit nog van plan ben om te trouwen, maar ik wil het toch even gezegd hebben.

Nee, ik plan de dingen liever. Dan weet ik wat er komt. Voorspelbaarheid. Honden zijn daar ook erg bij gebaat. 

Mensen ook. 
Dit mens in elk geval wel. 

Als ik in één van mijn gestructureerde periodes zit, dan maak ik ook altijd een weekmenu, zodat ik niet elke dag hoef na te denken wat ik moet koken. Al loopt dat nu nog af en toe uit de klauwen omdat ik nog niet helemaal ben insteld op het eenpersoonshuishouden wat ik nu ben. Jongste zit nu ook op kamers. Oudste is al bijna een jaar de deur uit. Dus ik kook nog regelmatig te veel. Eet dan twee, of zelfs drie dagen hetzelfde. Dus daar moet nog wat aan gesleuteld worden. Ik neem in een restaurant ook nooit het verrassingsmenu. Ik wil graag wéten wat ik op mijn bord krijg.

Er zijn zelfs reisbureau's waar je een verrassingsreis kunt boeken! Je boekt, betaalt en je hoort dan op de dag van vertrek pas waar je naar toe gaat. NO WAY!
Er is waarschijnlijk wel één of ander labeltje op mij te plakken, maar voor mij werkt dit nou eenmaal goed. Ik voel me er prettig bij.

Dit jaar is het in verband met Corona niet doorgegaan, maar voor volgend jaar staat er een rondreis door Scandinavië op de rol.

Op de bonnefooi.

Haha, ik moet het nog zien :-). Van die bonnefooi dan he.

Renate van de Honden