Kind in een snoepwinkel

Het leven begint bij 54.

Da's best een boute uitspraak. Waren die andere 53 jaren dan zo erg? Nee, natuurlijk niet! Maar sinds kort begint het wel steeds meer heel goed te voelen, en vallen er steeds meer dingen op zijn plaats. 

Zoals ik in mijn eerste blog al vertelde is er vier jaar geleden een, zeg maar enorme, verandering in mijn leven geweest; na een relatie van in totaal drieëndertig jaar ben ik gescheiden.

Nee, het was geen vechtscheiding, Ja, we hebben nog steeds goed contact. En ja, we vinden allebei dat we er heel goed aan gedaan hebben. 

En toch komt na zo'n gebeurtenis de man met de hamer. Meerdere malen, op de meest onverwachte momenten. Vlak na de scheiding had ik ergens gelezen dat het wel 4 tot 5 jaar duurt voordat je je draai weer een beetje gevonden hebt. Ik lachte er toen om. Ja duh.

Maar ja, het bleek toch wel waar te zijn. Ik ben mezelf opnieuw gaan uitvinden. En in dat proces schiet je alle kanten op. In het begin had ik het gevoel dat ik met een enorme zak geld in een snoepwinkel stond: Alles was weer mogelijk! Echt álles! Allerlei wilde plannen kwamen voorbij. Verhuizen of niet verhuizen? Kippen nemen of een kat? Daten of niet? Voor het eerst alleen op vakantie, camping gaan beginnen in het buitenland? Stoppen met de hondenschool en een andere baan zoeken? En dan kun je zomaar rare sprongen maken..... Sprongen waar ik hier niet nader op in zal gaan, maar waar ik wél weer veel wijzer van ben geworden.

Zet een ballengekke hond (ja, sorry, daar is ie al..) op een veld met een ballenschietmachine, en hij weet van gekkigheid niet waar hij moet kijken en achter welke bal hij als eerste aan moet gaan. Daar wordt zo'n beestje toch helemaal gestoord van! 

Dat gevoel had ik ook een beetje. Schijnt er allemaal bij te horen zeggen de mensen die er verstand van hebben...
En toen ben ik die snoepwinkel maar weer uitgelopen en ben gaan wandelen in de natuur. In het hier en NU. (cliché, maar het helpt echt) Ik leef mijn leven, geniet van mijn werk, vrienden en vriendinnen en familie. Oja, en natuurlijk van de honden en van Calimero (daarover later zeker meer).

Ben ik er dan al? Nee, dat zeker niet. Het zal wel een altijd durend proces zijn. En dat is prima. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik doe wat ik leuk vind.
En de dingen die niet voor mij zijn die laat ik lekker links liggen. Of rechts. 

Het leven is mooi op mijn vierenvijftigste!

Renate van de Honden