Posts

Posts uit november, 2020 tonen

Sportvrouw van het jaar

Afbeelding
Sportvrouw van het jaar zal ik nooit worden vrees ik.  Ik heb bewondering voor die mensen die drie keer in de week naar de sportschool gaan. En dat nog leuk vinden ook! Toch heb ik in mijn leven al heel wat sportpogingen ondernomen. En sommige waren best leuk en heb ik redelijk lang volgehouden. Even een lijstje van wat ik zoal heb getracht te doen: Volleybal (best lang, in mijn jeugd) Paardrijden (heel lang! Ik was een echt paardenmeisje tot mijn zoveelentwintigste. Toen ben ik er in korte tijd iets te vaak iets te hard afgekegeld. En toen was het wel even klaar. Zeker na die zware hersenschudding) Callenetics (lekker op een matje liggen en je been opzij optillen en dan steeds 3 cm op en neer bewegen, leek me wel wat, maar was LOEIzwaar) Kunstzwemmen (echt maar een blauwe maandag, ik ben geen held in het water) Ballet (toen ik een ienieminimeisje was) Sportschool ja echt, op die apparaten. Zó enorm geestdodend! En dat was het wel zo'n beetje. Jaren geleden heb ik al eens een

Knuppels en decemberfeesten

Afbeelding
Komt ie: Even een knuppel in het hoenderhok gooien. Ik heb een hékel aan de decembermaand.  Met zijn commercie en zijn gruwelijke kerstmuziek, die trouwens al vanaf half november overal door je strot geduwd wordt. En met zijn opgedrongen 'gezelligheid en saamhorigheid'. Met zijn inmiddels ook al niet meer zo fraaie sinterklaasfeest. Met als toetje het door mij en alle dieren in Nederland gehate vuurwerk.  Ik ga het er niet over hebben hoe dat allemaal zo gekomen is, want elke beetje huis-tuin-en keukenpsycholoog snapt dat dit niet al bij mijn geboorte op deze manier in mijn genen verankerd zat. Alle decemberhaters zullen zo hun eigen redenen hebben, maar ik weet heel zeker dat ik niet alleen sta in deze opinie.  En mijn weerzin wordt elk jaar groter.  Dus daar moeten we iets aan doen. Ik heb me al een aantal jaren geleden voorgenomen om dat depri decembergevoel niet meer de overhand te laten krijgen. En dat bereik ik meestal door alternatieven te bedenken waar ik BLIJ van word

Midlife puberteit

Afbeelding
Ook wel 'overgang' genoemd. Mannelijke lezers: als ik jullie was pakte ik nu mijn motor, sportwagen, golftas, fiets of benenwagen en ging ik nu even wat anders doen. Niet? Ok. Eigen keuze he.  Het was altijd iets wat nog héél ver weg was. Iets van 'oude vrouwen'. Iets waar ik echt niet aan wilde denken. Want dan hoorde ik ook bij die categorie. Dus ik negeerde de signalen. Zo lang als dat mogelijk was. Want ik VOEL me helemaal niet de leeftijd die ik ben: 54 jaar. Ik voel me nog steeds een jaar of 40. Ik kan alles, ik hoef nergens rekening mee te houden. Ik ben gezond en mankeer niks. In mijn 40-jarig brein dan. De schil aan de buitenkant laat toch wel wat meer gebruikerssporen zien dan ik me bewust van ben (wil zijn). Jackfruit Gisteren bijvoorbeeld. Ik liep door de AH op zoek naar een blik Jackfuit. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het schijnt een vrucht te zijn die kan fungeren als vleesvervanger . En omdat ik nu in een kook-uitprobeer-periode zit ben ik allerle

Boodschappen

Afbeelding
In deze coronatijd bestel ik regelmatig mijn boodschappen online. Handig en veilig. Maar soms ben ik toch wat vergeten, óf heb zin in ongezonde dingen. Die ik dan NU wil hebben. En dan spring ik op mijn fietsje om die zak chips of die super súperslechte nogatinegebakjes te halen waar ik al uren over aan het fantaseren ben. Zwak gestel.  Ja, ik weet het. Wordt aan gewerkt.  Maar dan ben ik dus in de winkel waar ik een (verplicht) winkelwagentje pak. En daar slingeren soms nog wat weggegooide kassabonnen, reclamefoldertjes of boodschappenlijstjes in.  En dan kan ik de verleiding gewoon niet weerstaan. Ik móet kijken wat mijn mededorpsgenoot heeft ingeslagen. En op zo'n moment gaat mijn fantasie helemaal op hol ;-).  Neem dit briefje van deze meneer op leeftijd. Ik wéét gewoon dat dit briefje door een man is geschreven. Hij is 72 jaar. Heeft tijd genoeg om op zijn gemak aan de keukentafel een net lijstje te schrijven. Éen winkel per kant. Lekker gestructureerd en overzichtelijk. Dat m

Rituals

Afbeelding
Ik hou ervan.  Van dat lekkere spul in die flesjes, potjes en bussen. In de meest heerlijke geuren. Toen ik voor het eerst helemaal in mijn eentje op vakantie was met mijn minicaravannetje, vond ik dat ik het eigenlijk wel verdiend had om mezelf daar eens royaal op te trakteren.  Dus ben ik naar het centrum van de dichtstbijzijnde stad gereden en heb daar de halve Ritualswinkel leeggekocht.  Ik kan me zo even de naam van die geur niet herinneren, maar elke keer als ik iets daarvan gebruik zit ik weer voor mijn huisje op wielen en waan me weer op vakantie.  Een geval van een zeer geslaagde klassieke conditionering dus. Je weet wel, Pavlov, van die kwijlende hond en die bel.  Maar dat zijn niet de enige rituals waar ik van hou. Ik vind routines ook erg prettig. Terugkerende zaken waarvan je weet dat ze er steeds zullen zijn. Neem nou de ochtendgeluiden. De krantenjongen, of nee, krantenmán denk ik eerder, volgens de stevige rokershoest die ik om een uur of  zeven op straat hoor, de buurm

Kind in een snoepwinkel

Afbeelding
Het leven begint bij 54. Da's best een boute uitspraak. Waren die andere 53 jaren dan zo erg? Nee, natuurlijk niet! Maar sinds kort begint het wel steeds meer heel goed te voelen, en vallen er steeds meer dingen op zijn plaats.  Zoals ik in mijn eerste blog al vertelde is er vier jaar geleden een, zeg maar enorme, verandering in mijn leven geweest; na een relatie van in totaal drieëndertig jaar ben ik gescheiden. Nee, het was geen vechtscheiding, Ja, we hebben nog steeds goed contact. En ja, we vinden allebei dat we er heel goed aan gedaan hebben.  En toch komt na zo'n gebeurtenis de man met de hamer. Meerdere malen, op de meest onverwachte momenten. Vlak na de scheiding had ik ergens gelezen dat het wel 4 tot 5 jaar duurt voordat je je draai weer een beetje gevonden hebt. Ik lachte er toen om. Ja duh. Maar ja, het bleek toch wel waar te zijn. Ik ben mezelf opnieuw gaan uitvinden. En in dat proces schiet je alle kanten op. In het begin had ik het gevoel dat ik met een enorme z

Bakje koffie doen?

Afbeelding
In deze Coronatijd nodig je niet zomaar iedereen uit de de koffie. Nou ben ik daar zelf helemaal niet zo van trouwens. Van het 'op de koffie gaan'.  Ik ga liever gezellig het bos in of de hei op om daar met deze of gene lekker slap te kletsen óf een diepgaand gesprek te voeren. Dat laatste gaat sowieso veel beter als je naast elkaar loopt en je elkaar niet in het gezicht hoeft aan te kijken.  Alleen is daar dan dus GEEN koffie bij. En dat geeft je normaal gesproken wel wat om handen. IN je handen eigenlijk. Even nippen aan je koffie als het gesprek te moeilijk, te zwaar, te saai wordt, of als je gewoon een droge strot krijgt. Van het veel en lang achter elkaar praten.  Dus, flesje water mee naar het bos.  Wat natuurlijk wél kan is een virtueel bakje leut hier gezellig bij mij op de digitale bank. Ik zie jou niet en jij mij niet, dus kan ik het lekker overal over hebben. En nou es niet altijd over die honden. Ik leef honden, ik adem honden, ik eet honden (nou, vooral hondenhaar,